Rozmnażanie wegetatywne
Wiele roślin kwiaciarskich, mimo że mają zdolność wytwarzania nasion, rozmnaża się przede wszystkim wegetatywnie. Dzieje się tak dlatego, że w kwiaciarstwie mamy bardzo często do czynienia z mieszańcami, które przy rozmnażaniu z nasion nie gwarantują zachowania cech roślin matecznych.
Rozmnażać wegetatywnie można przez części roślin lub przez organy wegetatywne wykształcone przez rośliny mateczne. Podstawią rozmnażania wegetatywnego jest zdolność użytej części rośliny lub organu do wytworzenia samodzielnego organizmu. Do powszechnie stosowanych sposobów rozmnażania wegetatywnego zaliczyć można rozmnażanie przez: sadzonki, odkłady, podział roślin, cebule, bulwocebule, bulwy, kłącza, rozłogi, okulizację i szczepienie.
Rozmnażanie przez sadzonki
Rozróżniamy sadzonki pędowe, liściowe i korzeniowe, wśród sadzonek pędowych zaś wymienić należy sadzonki zielne, półzdrewniałe i zdrewniałe. Rozmnażanie przez sadzonki pędowe stosuje się wtedy, gdy odcięte kawałki pędów mają zdolność do szybkiego wytwarzania korzeni przybyszowych.
Sadzonki zielne przygotowuje się najczęściej z silnie wykształconych młodych pędów, gdyż lepiej się ukorzeniają niż sadzonki z pędów starszych. Nie powinny one być dłuzsze niż 5—7 cm i muszą mieć przynajmniej 2 węzły i między węźle. Cięcie powinno być prostopadłe do podłużnej osi łodygi i wykonane nie niżej niż na 2 mm pod węzłem. Sadzonki zielne można również odrywać od łodygi z tzw. piętką. Nie należy ciąć sadzonek z pędów zakończonych kwiatem lub kwiatostanem.
Sadzonki zdrewniałe powinny mieć długość od 12 do 25 cm. Długość sadzonki zależy od długości międzywęźli. Każda sadzonka powinna zawierać przynajmniej jedno międzywęźle i dwa więzły. Cięcie w dolnej części przeprowadza się tuż pod węzłem, prostopadle do podłużnej osi łodygi, w górnej zaś — nad węzłem, nieco skośnie. Rozmnażanie przez sadzonki zdrewniałe ma zastosowanie przede wszystkim w szkółkarstwie ozdobnym.
Sadzonki półzdrewniałe sporządza się z pędów półzdrewniałych w taki sam sposób jak zielne.
Niektóre z roślin ozdobnych mają zdolność odtwarzania z liści całego nowego organizmu, można więc rozmnażać je przez sadzonki liściowei. Na sadzonki liściowe używa się całych liści wraz z ogonkiem liściowym (np. sępolia), tylko blaszki liściowej, bądź części blaszki liściowej, wyciętych w ten sposób, aby każda z nich miała u nasady rozgałęzienie nerwów (np. begonia królewska). Gdy kształt liści jest wydłużony, w celu przygotowania sadzonek tnie się go w poprzek na równe kawałki, długości 5—6 cm, np. sadzonki wężownicy (sansewderii).
Przez sadzonki korzeniowe rośliny ozdobne rozmnaża się rzadziej, niemniej jednak sposób ten jest stosowany m. in. przy produkcji floksów, aralii, passiflory i niektórych drzew ozdobnych. Sadzonkę stanowi w tych wypadkach kawałek zdrowego, niezbyt zdrewniałego korzenia.
Przygotowane sadzonki powinny być jak najszybciej umieszczone w podłożu z piasku lub mieszaniny piasku z torfem na stołach w szklarniach lub w oknach inspektowych. Warstwa podłoża powinna mieć grubość 8—10 cm. Przed wysadzeniem sadzonek podłoże powinno być ściśle utłoczone i dobrze nawilgocone. Zarówno piasek, jak i inne materiały, których używa się do sadzonkowania, powinny być parowane w celu zniszczenia form przetrwalnikowych grzybów i bakterii.
Sadzonki zielne wysadza się rzędowo — w rozstawie 5X3 lub 5X4 cm — zależnie od wielkości sadzonek. Wciska się je ostrożnie w podłoże na głębokość 1—1,5 cm.
Najodpowiedniejszą temperaturą podłoża jest 18—24°. Po wysadzeniu sadzonki podlewa się, aby cząstki podłoża poruszone w czasie wysadzania przylgnęły do nich.
Ukorzenione sadzonki wyjmuje się z piasku i wysadza do małych doniczek. Najodpowiedniejszą porą sadzonkowania jest wczesna wiosna oraz wczesna jesień (luty-marzec oraz sierpień-wrzesień). Aby przyspieszyć ukorzenianie się sadzonek coraz częściej używa się jako podłoża zamiast piasku — gruzełkowatej substancji zwanej perlitem.
W celu uzyskania silniejszego systemu korzeniowego często stosuje się substancje wzrostowe, np. Seradix.