Marchew
Marchew ze względu na swoją wartość odżywczą (znaczne ilości żelaza, wapnia i fosforu, a przede wszystkim witaminy A) zajmuje wśród warzyw poczesne miejsce. Udaje się w naszym klimacie bardzo dobrze na wszystkich prawie glebach, z wyjątkiem ciężkich, zlewnych, na których jej nasiona gorzej wschodzą, a korzenie są skłonne do pękania oraz zniekształcania się; bardzo dobrze rośnie na torfach.
Zagon pod marchew trzeba przekopać dość głęboko, na jesieni rozsypawszy uprzednio połowę dawki nawozów potasowych (10-18 g) i fosforowych (10-15 g na 1 m2). Na wiosnę trzeba zagoń zagrabić oraz nawieźć nawozami mineralnymi w dawkach na 1 m2: 10-15 g saletrzaku, 10-15 g superfosfatu i 10-18 g 40-procentowej soli potasowej. Po nawiezieniu wskazane jest glebę znorkrosować i zagrabić.
W produkcji amatorskiej w celu przedłużenia okresu użytkowania stosujemy różne terminy siewu. Na wczesny zbiór siejemy wczesne odmiany wiosną lub w listopadzie od początku grudnia, tak aby nasiona nie skiełkowały przed zimą; siejemy w rzędy co 15-20 cm. Na zbiór letni i jesienny siejemy marchew odpowiednich odmian od kwietnia do końca maja, w rzędy co 20-30 cm, i przerywamy na odległość 2-3 cm. Do zimowego przechowywania wysiewamy późne odmiany w pierwszej połowie maja, średnio wczesne – pod koniec maja, w rzędy co 35-40 cm. Po wzejściu rośliny przerywamy co 3 cm. Grubość przykrycia nasion we wszystkich wysiewach powinna wynosić 1-2 cm. Ze względu na długi okres wschodzenia marchwi, zaleca się dodawanie przy siewie nasion roślin szybko wschodzących, np. szpinaku, które wyznaczą rzędy. Gdy u marchwi rozwiną się pierwsze liście i powtórnie w 3-4 tygodnie później, trzeba ją zasilić azotem.
Marchew wczesną zbiera się stopniowo, gdy korzeń ma średnicę 1,5 cm, w czerwcu i lipcu. Plon marchwi wyrośniętej wynosi 2-4 kg z 1 m2. Do odmian wczesnych należą: Paryska – najwcześniejsza, o małym, krótkim korzeniu (3-4 cm), do uprawy w inspektach ciepłych i zimnych oraz w gruncie pod osłonami lub w miejscach zacisznych; Duwicka o 10-15 dni późniejsza od poprzedniej, korzeń długości 6-10 cm, grubości 3-5 cm, nadaje się do wczesnej uprawy gruntowej i w inspektach, dobrze znosi niższe temperatury; wysiana w sierpniu wyrasta przed mrozami, a po przykryciu liśćmi może być użytkowana do końca grudnia; smaczna, dobra na przetwory; Amsterdamska -późniejsza od Duwickiej o około 7 dni, nadająca się do uprawy inspektowej (także dzięki małej ilości naci); korzeń spichrzowy długości 7-8 cm w uprawie inspektowej, 13-15 cm w gruncie, walcowaty, lekko zwężający się ku dołowi, na końcu zaokrąglony, ciemnopomarańczowy, wcześnie wybarwiający się; na skórce wyraźne poprzeczne karby; miąższ korzenia delikatny, kruchy, soczysty; Pierwszy Zbiór -późniejsza od poprzednich, nadaje się do uprawy w zimnych inspektach i w gruncie; korzeń spichrzowy długości ok. 11 cm, walcowaty, tępo zakończony, albo szeroki górą, przechodzący w gruby klinowaty korzeń palowy; miąższ soczysty, smaczny; Karo – odmiana najnowsza – mieszaniec; korzeń spichrzowy walcowaty do lekko stożkowatego, długości 12 cm, średnicy 3 cm; zakończenie korzenia zaokrąglone do półostrego; zabarwienie części korowej i rdzenia jednolite, ciemno-pomarańczowe; nadaje się na przetwory.
Odmiany średnio wczesne: IMantejska – nadaje się na zbiór letni i jesienny; korzeń spichrzowy długości 10-15 cm, walcowaty, u nasady liści lekko wklęsły, u dołu zaokrąglony; smaczna, delikatna, soczysta i krucha, gorzej się przechowuje; Lenka – wyselekcjonowana z Nantejskiej, stąd zachowująca wiele jej cech; mniej delikatna, bardzo dobrze przechowująca się przez zimę; korzeń spichrzowy długości ok. 13 cm, rozszerzony górą, zwężający się stopniowo ku dołowi, tępo zakończony; Selekta – uprawiana na użytek jesienny i zimowy; trwała w przechowaniu; korzeń długości 10-16 cm, lekko stożkowaty lub walcowaty, tępo zakończony; doskonała na konserwy, soki i przeciery dla dzieci, o wysokiej zawartości karotenu; kora i walec osiowy prawie jednolite, ciemnopomarańczowe.
Odmiany późne: Nord – bardzo plenna, o dużej zawartości karotenu; nadaje się na przetwory dla dzieci oraz do użytku zimowego; korzeń spichrzowy długości 10-14 cm, zbieżny, tępo zakończony; Bercoro – na zbiór jesienny i do użytku zimowego; korzeń spichrzowy o długości 12-18 cm, walcowaty lub lekko stożkowaty, u dołu zaokrąglony lub nieznacznie zaostrzony; Perfekcja – bardzo plenna, dobrze się przechowuje; korzeń spichrzowy długości 14-19 cm, walcowaty lub stopniowo zwężający się ku dołowi; miąższ soczysty, bardzo smaczny; Amager – uprawiana na użytek zimowy, bardzo trwała w przechowaniu, bardzo plenna; korzeń spichrzowy długości do 20 cm, zwężający się stopniowo ku dołowi i przechodzący w dość gruby korzeń palowy, miąższ twardy, mało delikatny; Vita Longa – korzeń długi, lekko stożkowaty, tępo zakończony, dobrze wybarwiony, z prawie niewidocznym rdzeniem, bez tendencji do pękania; duża zawartość karotenu i cukrów; bardzo dobrze się przechowuje; Karlena -najpóźniejsza, bardzo plenna; nadaje się do przechowania do końca marca; korzeń długości 15-19 cm, o kształcie walcowatym do lekko stożkowatego, intensywnie pomarańczowy.