WARZYWA KORZENIOWE
Do warzyw korzeniowych zalicza się najpopularniejsze u nas rośliny warzywne, które mogą być, ze względu na warunki klimatyczne, uprawiane w całym kraju. Częścią jadalną tych warzyw są zgrubiałe korzenie spichrzowe. Są one z wyjątkiem chrzanu roślinami dwuletnimi. Uprawia się je, z wyjątkiem selera, siejąc wprost do gruntu, przy czym okres ich wegetacji jest dość długi, tak że mogą stanowić w zasadzie plon główny. Można je również uprawiać, z uwagi na powolny okres wschodu, współrzędnie.
Burak ćwikłowy
Częścią jadalną buraka ćwikłowego są zarówno korzenie spichrzowe, jak i młode liście zwane popularnie boćwiną, które zawierają znacznie więcej białka, witamin i związków mineralnych (wapnia i żelaza).
Burak ćwikłowy udaje się na glebach żyznych i wilgotnych, najlepiej gliniasto-piaszczystych, o dostatecznej zawartości próchnicy. Nieodpowiednie są gleby kwaśne. Burak jest bardzo wrażliwy na brak światła, dlatego też nie można go sadzić między wysokimi zacieniającymi roślinami. Buraki uprawia się w drugim roku po oborniku, stosując przed siewem 20 g saletrzaku, 20 g superfosfatu i 30 g 40-procentowej soli potasowej na 1 m2. Na glebach kwaśnych należy stosować jesienią 1-1,5 kg wapna palonego na 1 m2.
Na zbiór „pęczkowy” – najwcześniejszy sieje się burak ćwikłowy, gdy gleba ogrzeje się do temperatury 8°C, tj. zwykle w drugiej połowie kwietnia, w rzędy co 20-30 cm. Na użytek letnio-jesienny sieje się go od końca kwietnia do połowy maja, a na przechowanie zimowe – od końca maja do początku lipca, w rzędy co 30 cm. W zależność od terminu siewu potrzeba 1,2-2,0 g/m2 nasion. Po wzejściu roślir należy je przerwać co 3-5 cm. Po 2-3 tygodniach można przerwać pc raz drugi, przy czy wyrwane rośliny można już spożytkować do kon sumpcji. Do końcowego zbioru zostawia się rośliny w rzędzie co 5-E cm. Rośliny dokarmiamy pogłównie nawozem azotowym.
Najbardziej nadającą się do wczesnej uprawy, np. do zbioru nć pęczki, jest odmiana Egipski. Liście ma średniej wielkości, zielone ; czerwonym unerwieniem, ogonki liściowe dość grube, czerwone Korzeń jest płaski, u góry lekko falisty, główka mała. Miąższ cie-mnoamarantowy z wyraźnymi, jaśniejszymi pierścieniami. Odmianć dobra również na przechowanie zimowe.
Również wczesna, późniejsza od Egipskiego o około 5-10 dni, jesi odmiana Egipski Crosby. Dobra na produkcję pęczkową i na użytel-zimowy. Liście dość duże o czerwonych ogonkach i unerwieniu korzeń kulisty, lekko spłaszczony, główka nieduża; miąższ ciemnoczerwony; jaśniejsze pierścienie występują niekiedy w młodych korzeniach, z tendencją do zanikania.
Do późniejszego siewu na zbiór w pęczkach, a także na użytel< letni i zimowy nadaje się Okrągły Ciemnoczerwony. Jest tc odmiana plenna o wysokich walorach smakowych; najkorzystnie siać ją: koniec czerwca – początek lipca. Liście ma duże, na brzegach karbowane, z jasnoczerwonym unerwieniem. Korzeń kulisty, u gór\ zaokrąglony, w nasadzie lejkowato wydłużony, przechodzący następnie w gruby korzeń palowy. Miąższ ciemnowiśniowy, o słabo zarysowujących się pierścieniach, bardzo słodki. Dobrze się przechowuje nadaje się na konserwy.
Najlepszą odmianą na użytek letni, w smaku delikatną i słodką jest Czerwona Kula. Na użytek zimowy należy ją wysiewać w końcu czerwca, na początku lipca. Korzeń kulisty, przechodzący od razu w cienki korzeń palowy. Miąższ wiśniowoczerwony, o słabo zarysowujących się pierścieniach.