Produkcja szklarniowa. Złocienie z doniczek o średnicy 9 cm sadzi się od razu na zagony w szklarni, w której pozostają do czasu kwitnienia włącznie. Złocienie uprawiane w ten sposób zazwyczaj sadzi się w rozstawie 25 X 30 cm i prowadzi na jeden pęd. Rośliny mogą być także sadzone w szklarniach spinanych z okien inspektowych.
Złocienie wymagają zasobnej ziemi i intensywnego nawożenia. Naturalną glebę w szklarni nawozi się przegniłym obornikiem lub rozkłada się 10 cm warstwę mieszanki składającej się z 2 części ziemi kompostowej, 1 części ziemi inspektowej, 1 części torfu i % części piasku. W wypadku gleby naturalnej lekkiej należy dodać 1 część gliny. Ponieważ chryzantemy w szklarni rosną bardzo silnie i wytwarzają długie, nie zawsze dostatecznie sztywne pędy, należy je prowadzić przy palikach bądź też (podobnie jak pomidory szklarniowe) na sznurkach umocowanych do drutu biegnącego odpowiednio wysoko nad każdym rzędem roślin.
W dwa tygodnie po posadzeniu roślin rozpoczynamy nawożenie. Raz w tygodniu, w ciągu 7 tygodni, złocienie podlewamy roztworem następującej mieszanki: 10 dkg siarczanu amonu, 6 dkg superfosfatu, 3 dkg siarczanu potasu rozpuszczone w 10 1 wody. Ilość ta powinna wystarczyć na 100 roślin. Podczas pierwszego nawożenia — przed podlaniem — oraz drugi raz miesiąc później rozsypujemy pomiędzy 100 roślin 5 dkg siarczanu magnezu i 10 dkg siarczanu żelaza.
Złocienie podlewamy obficie oraz w dni ciepłe i słoneczne zraszamy, lecz ostrożnie, aby liście na noc nie pozostawały zwilżone. Z chwilą gdy zaczną wykształcać się kwiaty podlewa się tylko glebę, aby nie gniły koszyczki. Należy także uważać, aby skraplająca się para nie skapywała z dachu.
Powyższa metoda uprawy jest najbardziej godna zalecenia. Uprawiane w ten sposób złocienie odznaczają się kwiatami zdrowymi i dobrze wykształconymi, bowiem rośliny można zabezpieczyć przed nadmierną wilgotnością w okresie chłodów oraz przed wieloma chorobami i szkodnikami, które często występują przy uprawie na otwartym gruncie.
Całoroczna uprawa złocieni. W ostatnich latach coraz częściej bywa prowadzona całoroczna uprawa złocieni wielkokwiatowych. Polega ona na wyprodukowaniu roślin kwitnących nie tylko jesienią lecz i w innych porach. Dla każdej grupy odmian powinien być opracowany osobny terminarz produkcji. W niniejszym podręczniku tylko krótko zostanie wyjaśniona istota zagadnienia.
Złocienie są roślinami krótkiego dnia, tzn. zawiązują i rozwijają pąki kwiatowe, gdy dzień jest krótki i wynosi 8—-12 godzin. Przy dniu dłuższym zostaje opóźnione wykształcanie pąków kwiatowych lub wcale nie następuje, a rośliny rozwijają się wegetatywnie. Skracanie lub przedłużanie dnia pozwala więc na wywołanie kwitnienia lub tylko wzrostu.
Od ukorzenienia się sadzonek do osiągnięcia właściwej wysokości upływa 8;—10 tygodni, zależnie od wczesności odmiany. Rośliny, które osiągnęły 70 cm wysokości można zmusić do zawiązania pąków kwiatowych przez skrócenie dnia. W tym celu złocienie osłaniamy od godziny 18 do 7 skrzyniami obitymi czarną, gęstą tkaniną (np. drelichem), nie przepuszczającą światła. Osłony zdejmuje się, gdy kwiaty zaczynają się rozwijać.
Jeśli sadzonki przygotowujemy jesienią i zimą, gdy dzień jest krótki, mogą się na nich pojawić pąki kwiatowe. Aby zmusić rośliny do rozwoju wegetatywnego, należy im dzień przedłużyć oświetlając lampami jarzeniowymi, rtęciowymi lub zwykłymi żarówkami przez tyle czasu, aby dzień wynosił powyżej 12 godzin.
Produkcja gruntowa. Przy tej metodzie produkcji złocienie w okresie letnim pozostają w gruncie na otwartej przestrzeni. Gleby ciężkie należy uprzednio zwapnować (20—30 kg węglanu wapnia na ar). Każdą glebę na jesieni nawozimy obornikiem w ilości 5—6 q na ar, a na wiosnę nawożenie uzupełniamy rozsypując 4 kg siarczanu amonu, 1 kg superfosfatu i 3 kg soli potasowej 40-procentowej. Ponadto w okresie wzrostu zaleca się rośliny nawozić gnojowicą raz w tygodniu lub zagony wysłać nieprzetrawionym obornikiem.
Rośliny z doniczek o średnicy 8—9 cm lub te które były sadzonkowane bezpośrednio w skrzynkach można przesadzić do skrzyń inspektowych w końcu kwietnia lub na początku maja, w rozstawie 12 X 12 cm. W czerwcu, najpóźniej do połowy tego miesiąca rośliny przesadza się do gruntu. Przy późniejszym sadzeniu trudniej się przyjmują, gdyż w naszych warunkach w drugiej połowie czerwca często panuje susza. Dla złocieni jednopędowych wystarczy rozstawa 30 X 35 cm, dla roślin kilkupędowych — zależnie od siły wzrostu odmiany — musi wynosić 40 X 40 cm lub więcej. Przy gęściejszym sadzeniu po każdych trzech rzędach, a przy rzadszym po dwóch zaleca się zachować odstęp 60 cm, co ułatwi pielęgnowanie roślin i zabezpieczy przed ich łamaniem. Aby odmiany silnie rosnące zabezpieczyć przed łamaniem i skrzywieniem pędów należy prowadzę je przy palikach.
W okresach bezdeszczowych złocienie musimy podlewać oraz zraszać. Na gruncie pozostają one do połowy września, po czym sadzimy je do doniczek 16—18 cm lub z bryłą ziemi przenosimy do szklarni, w której dołujemy na zagonach. Przy przesadzaniu należy jak najostrożniej obchodzić się z bryłą korzeniową, bowiem silne uszkodzenie korzeni odbija się ujemnie na jakości kwiatów.
Wybór pąka. Złocienie w ciągu okresu wegetacji wydają kilka pąków kwiatowych. Pierwszy pąk, tzw. wiosenny lub letni na ogół się nie wykształca; jeśli zacznie się kształtować w końcu maja, na początku czerwca, należy go usunąć. Drugi pojawiający się z kolei jest to pierwszy pąk koronowy. Gdy i ten pąk zostanie usunięty, wytwarza się drugi pąk koronowy po uszczknięciu którego formuje się pąk szczytowy, otoczony kilkoma pąkami zazwyczaj mniejszymi. Jeśli złocienie będą sadzonkowane w drugiej połowie kwietnia lub w maju, to nie wykształcą pąka letniego tylko pąki koronowe i pąk szczytowy, bowiem formowanie się poszczególnych typów pąków zależy od długości dnia. Wybór odpowiedniego pąka, z którego należy prowadzić daną odmianę ma duże znaczenie. Ogólnie można powiedzieć, że odmiany wczesne można prowadzić z pierwszego pąka koronowego, odmiany średniowczesne — zależnie od pory sadzonkowania — z pierwszego lab drugiego pąka koronowego, a odmiany późne z drugiego pąka koronowego lub z pąka szczytowego. Prowadząc złocienie z pąka szczytowego, z wianuszka pąków pozostawia się jedynie jeden dobrze rozwinięty, a pozostałe uszczykuje.
Zbiór kwiatów. Kwiatostany złocieni ścina się wtedy, gdy są prawie całkowicie rozwinięte. Ponieważ są one łamliwe, przed transportem muszą być starannie zapakowane. W tym celu ćwiartkę papieru przecina się przez środek do połowy i przecięcie przeprowadza pod kwiatostanem. Rogi kartki zagina się i skręca ponad kwiatostanem. Następnie rośliny układa się w pudełkach i uszczelnia zwitkami papieru.