Przesadzanie na zagony. Tak przygotowane rośliny sadzimy do doniczek lub na zagony wypełnione ziemią przygotowaną dla goździków, lecz rozluźnioną przez dodanie 1/5 torfu i piasku lub do ziemi uniwersalnej. Przed użyciem składniki te muszą być dobrze wymieszane i umiarkowanie wilgotne. Goździki sadzimy do doniczek o średnicy 9—10 cm lub na zagonach w rozstawie 8 X 10 cm lub 10X10 cm, tak płytko, jak rosły w podłożu; ziemię wokół nich mocno ubijamy za pomocą drewnianej pałki; jest to tzw. twarde sadzenie. Rośliny w doniczkach ustawiamy na stołach po 100 szt./m2. Przez pierwszy tydzień szklarni nie wietrzymy i roślin nie podlewamy, tylko lekko zraszamy w godzinach porannych. Mniej więcej po 7—10 dniach rośliny rozpoczynają wzrost, wówczas zaprzestajemy zraszania, a rozpoczynamy podlewanie roślin i wietrzenie szklarni. Gdy goździki dorosną do wysokości 12—15 cm i wykształcą 3—4 pary nowych liści, uszczykujemy wierzchołki nad 5—6 parą liści. W dni słoneczne goździki obficie podlewamy, przejścia i ściany w szklarni zraszamy, a szklarnie wietrzymy. Jeśli zauważymy zahamowanie we wzroście roślin, musimy je zasilać gnojowicą z dodatkiem 10 g superfosfatu i 5 g siarczanu potasu na każde 10 litrów (konewka). Na miejsce stałe w szklarni sadzi się zazwyczaj w końcu maja lub w czerwcu. Terminu obsadzania trzeba skrupulatnie przestrzegać, gdyż opóźnienie powoduje słabe rozrastanie się i słabe kwitnienie goździków przez całą zimę.
Obsadzanie szklarni. Przed sadzeniem goździków szklarnie musimy odpowiednio przygotować. Jeśli gleba w szklarni jest niedostatecznie przepuszczalna, to po wybraniu ziemi na głębokość 50 cm, układamy 10-centy metr ową warstwę skorup lub gruzu i dopiero potem sypiemy uprzednio specjalnie do uprawy goździków przygotowaną ziemię uniwersalną lub torf zneutralizowany do pH 6—7 z dodatkiem podstawowej dawki nawozów.
Goździki sadzimy na zagonach szerokości 1,20 m, wzniesionych około 12 cm ponad poziom przejść; przejścia powinny mieć szerokość 40—45 cm. Brzegi zagonów umacniamy płytami betonowymi grubości 3,5 cm, rzadziej — deskami grubości 2,5—3 cm. Zazwyczaj stosuje się płyty szerokości 25 cm, z czego 10 cm zagłębiamy w ziemi, 12 cm osłania wzniesiony zagon, a 3 wystaje ponad ich powierzchnię. Jeśli w szklarni goździki były już uprawiane, wymieniamy tylko warstwę grubości 25 cm.
Ziemia na zagonach musi osiąść, do sadzenia goździków przystępujemy więc dopiero w 3—4 dni po wypełnieniu zagonów. Na zagonie wyznacza się sześć rzędów. Odmiany słabo krzewiące się sadzi się co 17—20 cm, a silniej krzewiące się — nawet co 26 cm. Zarówno ziemia, jak i rośliny przeznaczone do sadzenia muszą być poprzedniego dnia podlane, aby ziemia się nie obsypywała. Szufelką robimy dołek takiej wielkości, aby się w nim zmieściła bryła korzeniowa. Dno dołka ugniatamy i umieszczamy roślinę w ten sposób, aby znalazła się na takiej głębokości, na jakiej rosła poprzednio, obsypujemy ziemią i mocno ubijamy dookoła. Świeżo posadzone goździki podlewamy i do chwili rozpoczęcia wzrostu pielęgnujemy w ten sam sposób jak sadzonki.
Pielęgnowanie po posadzeniu. Gdy po posadzeniu goździki rozpoczęły już wzrost, uszczykujemy im wierzchołki ponad trzecim węzłem (od nasady pędów), aby zmusić rośliny do dalszego rozkrzewienia się i wydania większej ilości kwiatów. Zabieg ten nie może być wykonany później niż w pierwszym tygodniu lipca.
Aby otrzymać goździki o prostych pędach, należy dostarczyć im podpór. W praktyce, stosowane są dwa sposoby podtrzymywania roślin — z zastosowaniem sznurka lub z zastosowaniem kółek drucianych. W pierwszym wypadku na końcach zagonów oraz wzdłuż nich co 3 m wmontowujemy bramki żelazne. Do bramek przymocowuje się poprzeczki; 3 dolne umieszczone są co 10 cm, a następne co 20 cm. Między nimi (nieco dalej) na każdym piętrze przeciągamy 7 rzędów drutu o średnicy 2 mm w ten sposób, aby każdy rząd goździków był nim ograniczony z dwóch stron. Następnie w poprzek zagonów — również piętrowo — przeplatamy sznurek introligatorski. W wyniku tych czynności dla każdej rośliny tworzy się odrębna klatka. Rusztowania na poszczególnych piętrach można zakładać stopniowo w miarę wzrostu roślin. Przed przystąpieniem do zakładania sznurka, tniemy go na odcinki długości 135 cm, przytroczamy je do pasa, a następnie wyciągamy pojedynczo i przeplatamy. Najsprawniej czynność tę wykonują dwie osoby, z których jedna przymocowuje sznurek do drutu brzeżnego i przeplata przez dwa środkowe druty, a idąca z drugiej strony zagonu — kończy przeplatanie sznurka i przywiązuje go do drugiego końca drutu.
Sznurek można zastąpić odcinkami bambusu długości 1,20 m, rozłupanymi na cienkie drzazgi. Rusztowanie z bambusu jest trwalsze, a sarn materiał może być wykorzystywany przez kilka lat.