Okulizacja. Termin okulizacji zależy od użytej podkładki, od żyzności gleby i od aktualnego przebiegu pogody. Najczęściej okulizację przeprowadza się w lipcu — sierpniu. Termin ten w wypadku upalnej pogody może być przyspieszony, w wypadku zaś obfitych opadów — opóźniony. Do okulizacji nadają się podkładki o średnicy szyjki korzeniowej co najmniej 5—7 mm.
Przed przystąpieniem do okulizacji należy przygotować zrazy. Na zrazy nadają się silne, zdrowe pędy z dobrze wykształconymi pączkami, tzw. oczkami. Oczka takie znajdują się zwykle na pędach, na których przekwitają już kwiaty. Z pędów’ przeznaczonych na zrazy usuwa się liście, pozostawiając tylko ogonki liściowe długości 2 cm. Kolce usuwa się ze zrazów dopiero przed zdejmowaniem oczek do okulizacji. Ścięte zrazy zabezpiecza się przed wysychaniem najczęściej przez zawijanie ich w mokry materiał.
Technika okulizacji jest prosta, ale wymaga wprawy. Najczęściej okulizację wykonują trzy osoby. Jedna odsłania szyjkę korzeniową i oczyszcza ją kawałkiem tkaniny, a po zaokulizowaniu z powrotem okrywa miejsce okulizacji ziemią. Druga zakłada oczko, a trzecia wiąże rafią lub innym odpowiednim materiałem.
Zwykle po 2—3 tygodniach sprawdzamy, czy oczka się przyjęły. Jeżeli po rozgarnięciu ziemi ogonek liściowy przy dotknięciu palcem odpada, a oczko jest zielone, oznacza to, że się przyjęło. W wypadku nieprzyjęcia oczka okulizację wykonujemy ponownie. Jako zrazu używamy tej samej odmiany lub odmiany wyraźnie różniącej się od poprzedniej, aby uniknąć niepotrzebnych zamieszam
Jesienią zaokulizowane róże okrywamy ziemią za pomocą pługa lub obsypnika w celu zabezpieczenia oczek przed zamarznięciem. Na wiosnę ziemię rozgarniamy i przycinamy dziczki tuż nad oczkiem oraz dajemy pełne nawożenie mineralne (2—3 kg siarczanu amonu, 3—4 kg siarczanu potasu, 4—5 kg superfosfatu na ar).
Z założonego oczka wyrasta pęd szlachetny, który dla wywołania rozkrzewienia należy w ciągu lata 1—2 razy uszczknąć. Przez cały czas należy stosować staranne pielęgnowanie i odchwaszczanie, a w razie słabego wzrostu zastosować dodatkowe zasilanie w dwutygodniowych odstępach saletrą wapniową w ilości 2 kg na ar. Ostatnia dawka nie powinna być zastosowana później niż w połowie czerwca.
Jesienią przystępujemy do wykopywania róż. Przed kopaniem należy usunąć liście. Po wykopaniu róże sortujemy na wybory: I wybór — krzew zdrowy wyrośnięty, o co najmniej 3 silnych pędach i zdrowych korzeniach; II wybór — krzew słabszy o 2 lub 1 pędzie i słabszym systemie korzeniowym.
Róże wiąże się w pęczki pp 10 sztuk i każdorazowo zaopatruje w trwałą etykietkę z nazwą odmiany. Ekspedycję róż prowadzi się najczęściej jesienią. Przez cały czas po wykopaniu należy bezwzględnie chronić korzenie róż przed wysychaniem przez każdorazowe okrywanie lub dołowanie. Róże pozostawione do wiosny należy zadołować w dołach głębokości około 50 cm i zabezpieczyć przed mrozami i opadami.
Produkcja róż piennych. Przy produkcji róż piennych stosujemy okulizację nie na szyjce korzeniowej, lecz na wprowadzonym w charakterze pnia pędzie podkładki. Zależnie od wysokości pnia rozróżniamy róże niskopienne (50—75 cm), półpienne (75—100 cm) i róże wysokopienne (powyżej 100 cm). Przy okulizacji odmian z grupy pnących na pniach wysokości 140—160 cm uzyskujemy róże pienne zwisłe, inaczej — płaczące.
Podkładkami dla róż piennych również są siewki róży dzikiej wybierane spośród najsilniejszych egzemplarzy (średnica szyjki 8—12 cm). Wykopane jesienią siewki silne sadzi się ponownie w szkółce w rozstawie 60 X 20 cm i pozostawią na miejscu przez 2 lata. W drugim roku stosuje się obfite nawożenie, a jesienią wykopuje. Po wykopaniu usuwa się wszystkie rozgałęzienia pozostawiając jedynie dwa najsilniejsze pędy.
Wiosną po przezimowaniu usuwa się słabszy z pozostałych 2 pędów oraz wszystkie pączki na szyjce korzeniowej, pozostawiając tylko na jego wierzchołku małą koronkę.
Tak przygotowane dziczki sadzi się w rozstawie 80—100 X 25—30 cm tak, aby czopy skierowane były w jedną stronę — co ułatwia naginanie przy zimowym zabezpieczeniu. W celu otrzymania prostych pni przywiązujemy poszczególne pędy do rozciągniętych wzdłuż rzędów drutów. Wszystkie wyrastające boczne pędy starannie należy wycinać na tzw. obrączkę.
Okulizację przeprowadza się w ten sam sposób i w tym samym terminie co róż krzaczastych. Aby otrzymać równomiernie rozwiniętą koronę zakłada się równocześnie dwa oczka na pniu z obu jego stron. Po przyjęciu się oczka należy odciąć „dziką” koronkę, pozostawiając jedynie nad miejscem okulizacji dla zabezpieczenia oczek czop długości 10—12 cm. Jesienią pnie nagina się do ziemi, kulkuje i obsypuje ziemią dla zabezpieczenia przed mrozami.
Wiosną po odkryciu przywiązuje się pędy ponownie do drutów, usuwa czopek i nie dopuszcza do wybijania odrostów i dzikich pędów. W celu wywołania rozkrzewienia i uformowania koronki stosuje się w ciągu lata kilkakrotne uszczykiwanie.