Warzywa wieloletnie należą do różnych rodzin botanicznych, różne są też ich części jadalne i metody uprawy. Wspólną cechą ich jest trwałość narządów podziemnych, które nie zamierają po zakończeniu wegetacji, lecz z których w roku następnym wyrastają nowe pędy nadziemne, kwitnące i owocujące. Niektóre gatunki, jak chrzan i szczaw, mogą być uprawiane jako rośliny roczne. Grupa warzyw wieloletnich nie obejmuje wszystkich gatunków, które mają charakter bylinowy. Jako wieloletnie uprawia się także niektóre, omówione już, rośliny cebulowe, jak: szczypiorek, siedmiolatkę, cebulę perłową i cebulę wielopiętrową.
Rabarbar
Rabarbar jest byliną, może rosnąć w półcieniu, ale wcześniej plonuje w miejscach słonecznych. Ogonki liściowe, które stanowią jego część jadalną, zawierają witaminę C, cukry, kwasy (jabłkowy, cytrynowy i szczawiowy) oraz składniki mineralne, takie jak: wapń, żelazo.
Rabarbar używany jest przede wszystkim do przyrządzania kompotów w okresie wiosennym, gdy nie ma jeszcze owoców. Jest on uprawiany na zbiór wiosenny oraz pędzony w okresie zimowym. Ponieważ jest warzywem trwałym, należy wybrać mu takie miejsce, w którym nie będzie przeszkadzał innym roślinom. Sadzony w cieniu ma intensywniej zabarwione ogonki liściowe.
Rabarbar najlepiej udaje się na glebach żyznych, zasobnych w wodę i przepuszczalnych, źle natomiast rośnie na glebach kwaśnych. Miejsce pod rabarbar należy przygotować już w drugiej połowie lata, aby można go było wysadzić pod koniec sierpnia lub na początku września. Na 1 m2 daje się 6 kg i więcej dobrze rozłożonego obornika i nawozy mineralne w ilości: 80 g saletry amonowej, 70 g superfos-fatu i 100 g soli potasowej, i to nie tylko na początku przed założeniem plantacji, ale co roku. Nawozy fosforowe i potasowe stosuje się jesienią, azotowe zaś pogłównie, połowę dawki wiosną, połowę po zbiorach ogonków.
Rabarbar uprawia się z sadzonek pochodzących z podziału karp -podziemnych, grubych kłączy. Dobre sadzonki uzyskuje się z cztero-lub pięcioletnich karp. Dzieli się je ostrym nożem na części tak, aby każda sadzonka miała przynajmniej jeden pąk oraz część korzenia i ważyła nie mniej niż 0,25 kg. Rana powinna być najmniejsza, a przed sadzeniem musi przyschnąć. Rabarbar sadzi się w rozstawie 100-150X100-120 cm. Pąk powinien znaleźć się tuż pod powierzchnią ziemi, nie głębiej niż 2 cm; każdą sadzonkę należy mocno, dokładnie obcisnąć ziemią i podlać.
Zbiór zaczyna się w drugim roku po posadzeniu; w końcu kwietnia, gdy ogonki liściowe osiągną 25 cm długości. W pierwszym roku nie należy wyłamywać ogonków, aby nie osłabić roślin. Zbiera się je w odstępach 7-, 10-dniowych. Wcześniejszy zbiór rabarbaru można z powodzeniem uzyskać przez nałożenie wczesną wiosną (marzec) niskich tuneli foliowych lub innych osłon na rzędy z karpami roślin.
Najwcześniejszą odmianą rabarbaru jest Przodownik Europy, Jest ona plenna, szybko rośnie, barwa ogonka liściowego jasnozielona z odcieniem różowym w dolnej części, miąższu – zielona.
Późniejszą odmianą jest Karpow Lipskiego, średnio plenna, ogonek liściowy do 1/3 długości czerwony, miąższ do 1/3 wysokości różowozielony, dalej zielonkawy.
Nieco późniejsza od Karpow Lipskiego jest Wczesny Hosera. Jest ona średnio plenna, ma grube ogonki liściowe, młode – całe czerwone, starsze – z domieszką zieleni. Miąższ zielony lub jasnoróżowy, delikatny.
Najpóźniejszą odmianą jest Wiśniowy. Jest to odmiana średnio plenna, ma ogonki liściowe krótsze niż u innych odmian, intensywnie czerwone. Miąższ czerwony. Doskonała na kompoty.