Kukurydza pękająca

Kukurydza pękająca

Kukurydza pękająca jest podgatunkiem kukurydzy zwyczajnej. Ziarna jej różnią się tym, że podczas prażenia w wysokiej temperaturze pękają z hukiem, a jednocześnie wielokrotnie powiększają swoją objętość, tworząc jakby lekkie płatki o strukturze „dmuchanego” ryżu lub ziemniaków.

Kukurydza ta wymaga gleb zasobnych, ciepłych i niezachwaszczonych. Sieje ją się (zależnie od rejonu) 10-15 maja, w rzędy odległe co 60 cm, a w rzędzie co 30 cm i mniej, w zależności od żyzności stanowiska oraz odmiany. Zagonek obsiewany kukurydzą powinien mieć kształt zbliżony do kwadratu, gdyż w ten sposób, niezależnie od kierunku wiatru, zapewnia się zapylenie roślin. W glebie umieszcza się po kilka nasion, na głębokości 4-6 cm. Po wzejściu siewek należy je przerwać, pozostawiając po jednej. Trzeba również usuwać źdźbła pojawiające się jako odrosty, aby nie cieniowały źdźbła głównego. Dzięki temu uzyskujemy plon jakościowo lepszy i przyspieszamy dojrzewanie kolb. Prace pielęgnacyjne polegają na odchwaszczaniu i podlewaniu w początkowym okresie wzrostu.

Zbioru dokonujemy stopniowo, w miarę dojrzewania kolb. Zrywać należy tylko kolby z dojrzałym ziarnem, o zamkniętych liściach okrywających je. Nie wolno obłuskiwać nasion bezpośrednio po zbiorze, ale przez dłuższy czas, nie krótszy niż 2 miesiące, trzeba kukurydzę stopniowo dosuszać.

Uprawiana jest u nas tylko jedna odmiana – Bąkowska. Jest ona bardzo późna. Od siewu do dojrzałości użytkowej upływa około 155 dni. Na roślinie tworzą się 2 kolby stożkowate, krótkie. Ziarno jest drobne, gładkie, szkliste, barwy białoperłowej, zakończone ostrym ząbkiem.