Ogórek
Ogórek zawiera około 95% wody i przez to jego wartość odżywcza jest stosunkowo niewielka. Ma on jednak duże znaczenie jako warzywo smaczne, atrakcyjne, jest chętnie spożywany. Ogórek jest bardzo wymagający zarówno co do gleby, jak i temperatury. Potrzebuje do wzrostu dużo ciepła, wilgotnego powietrza i dużej zawartości wody w glebie. Dlatego pod ogórki należy przeznaczyć miejsce najcieplejsze w naszym ogródku. W lata chłodne i deszczowe rośliny chorują, a owoce gniją, w lata suche natomiast rosną słabo, owoce zaś bywają często niekształtne i gorzkie. Gleba powinna być zasobna w składniki pokarmowe i nie zakwaszona. Nie należy uprawiać ogórków na tym samym miejscu częściej niż co 3-4 lata.
Na jesieni przykopuje się obornik, najlepiej koński (3-4 kg/m2), a przy uprawie w drugim roku po oborniku – kompost. Ponadto stosuje się nawozy mineralne przed siewem: 30-40 g saletrzaku i po 40-50 g superfosfatu i siarczanu potasu na 1 m2. Ogórki przenawożone nawozami azotowymi rosną silnie, ale słabo owocują, a owoce nie są dobrym surowcem do kwaszenia.
Ogórki do gruntu wysiewa się w połowie maja w rzędy oddalone od siebie o 80-120 cm (im lepsza gleba, tym rzadziej) lub w jednym rzędzie pośrodku zagonu. W międzyrzędziach uprawia się rośliny szybko rosnące, np. sałatę, rzodkiewkę, zbierane przed rozrośnięciem się ogórków. Na 1 m2 trzeba wysiać 0,6-0,8 g nasion. Sieje się nasiona pojedynczo rzędem lub po 2-3 nasiona w odstępach 10-15–centymetrowych. Głębokość przykrycia nasion 1,5-2,0 cm. Dla przyspieszenia kiełkowania moczy się nasiona przez półtorej doby w ciepłej wodzie (20-30°C). Gdy rośliny mają 1-2 liście właściwe, a wzeszły za gęsto, uszczykuje się przy nasadzie rośliny zbyteczne (nie należy ich wyrywać, aby nie uszkodzić korzeni roślin pozostawianych). Pielęgnowanie ogórków polega na odchwaszczaniu, połączonym z płytkim spulchnianiem gleby (do 2 cm), zasilaniu pogłównym nawozami mineralnymi i podlewaniu.
W celu przyspieszenia zbioru ogórków uprawia się je z rozsady przygotowanej w inspekcie lub mieszkaniu. W drugiej połowie kwietnia wysiewa się do doniczek po 3 nasiona. Po wzejściu roślin usuwa się najsłabszą, a pozostałym zapewnia temperaturę 20-25°C. W połowie maja można je wysadzić do gruntu. Sadząc rozsadę w tunelu foliowym (2 rzędy przy szerokości tunelu 1,20 m) pod koniec kwietnia lub w początkach maja, jeszcze bardziej przyspiesza się zbiór.
Zbiera się owoce wyrośnięte, ale jeszcze niedojrzałe, odcinając je nożem, aby nie szarpać roślin. Średnio uzyskuje się 3-5 owoców z jednej rośliny, a z 1 m2 około 1-1,5 kg.
Dobór odmian gruntowych ogórka obejmuje jedną odmianę korniszonową, 9 odmian konserwowych i kwaszeniaków oraz 7 odmian sałatowych i kwaszeniaków.
Odmianą korniszonową jest Mikor. Jest to odmiana wczesna, przydatna na korniszony, trzeba jednak często zbierać owoce, bo mają tendencję do grubienia i żółknięcia. Przeciętny plon około 12 kg z powierzchni 10 m2 ogórków o długości od 3 do 7 cm. Owoc walcowaty, ścięty przy szypułce, lekko zwężony przy kielichu, z drobnymi brodawkami, zielony.
Odmianami konserwowymi i do kwaszenia są: Boruta F, -wczesna, wymaga częstego zbioru, bo owoce szybko grubieją i żółkną; bardzo plenna; owoce długości 6-9 cm, o średnicy 2-3,5 cm; Polan F, – również wczesna, wchodząca szybko w okres silnego owocowania; bardzo plenna, odporna na parcha, dobra na konserwy w occie, a przy bardzo częstym zbiorze i na korniszony; owoc cylindryczny, zaokrąglony na końcach, zielony, nie żółknący; długość owocu 6-10 cm, średnica 2,5-4 cm; Smok F, – średnio wczesna, bardzo plenna, odporna na parcha i mozaikę wirusową; owoc długości 7-9 cm, średnica około 3,5 cm, kształt cylindryczny, na obu końcach zaokrąglony, zielony ze smugami do 3/4 owocu, często rozmytymi i z nielicznymi dużymi brodawkami; owoc bez skłonności do żółknięcia, o bardzo wysokich wartościach smakowych; Victoria F, – średnio wczesna; owoc o wielkości podobnej jak Smok F,, z tym że jego powierzchnia jest pokryta licznymi brodawkami; Mieszko F, – średnio wczesna, bardzo plenna; owoc długości 6-8 cm, średnica 2,5-3,5 cm; Racibor F, – średnio wczesna, bardzo plenna; owoce długości
6,5-8,5 cm, średnicy 2-3 cm; Hela F, – średnio wczesna, bardzo plenna, owoce długie, podobnie jak Racibora F, nadają się do kwaszenia; długość owocu 6,5-9 cm, średnica 2-3 cm; Grot F, – jedna z najnowszych odmian, wczesna, o owocach podobnie jak Victoria F, pokrytych drobnymi brodawkami; Monastyrski – najstarsza polska odmiana ogórków uprawiana na konserwy; musi być często zbierana, bo owoce przerastają na grubość i żółkną; lepsza niż wyż.wym. mieszańce do uprawy w gorszych warunkach; owoc długości 9-13 cm, średnicy 4-5 cm, kształt cylindryczny, na końcach zaokrąglony, ciemnozielony z jaśniejszymi smugami od 1/3-1/2 owocu, mniej lub bardziej brodawkowaty.
Do odmian sałatkowych i do kwaszenia należą: Delicius – średnio wczesna, plenna, smaczna; nadaje się na sałatki i mrożonki; owoc długości 13-16 cm, średnicy 4-5 cm, cylindryczny, intensywnie zielony, nie żółknący, z jasnozielonymi smugami do 2/3 owocu; Fry-ko F, – średnio wczesna, bardzo pienna; owoc długości 14-17 cm, średnicy 4,5-5,5 cm, kształt cylindryczny, gładki, prawie bezbrodawkowy, ciemnozielony z jasnymi smugami, bez skłonności do żółknięcia; Kuba F, – średnio wczesna, bardzo plenna, odporna na kanciastą plamistość i na mączniaka; owoc cylindryczny, długości 16-18 cm, średnicy 5-6 cm, o gładkiej powierzchni, lekko brodawkowaty, ciemnozielony z jasnymi smugami, bez skłonności do żółknięcia; Kometa F, – średnio wczesna; owoc długości 14-16 cm, średnicy 3,5-4,5 cm; Ikar F, – wczesna; owoc długości 16-20 cm, średnicy 4,0-5,5 cm; Olimp F, – najwcześniejsza z tej grupy odmian; owoc długości 13-17 cm, średnicy 4,5-5,5 cm; Wisconsin SMR 18 -średnio wczesna, pochodzenia amerykańskiego; odporna na parcha i mozaikę wirusową; odmiana doskonała do kwaszenia, a także na mizerię; rośliny o silnym wzroście; owoc długości 12-15 cm, średnicy 5-6 cm, walcowaty lekko zwężający się, wyraźnie żebrowany, ciemnozielony, o małej skłonności do żółknięcia i grubienia.