Koper
Świeży koperek jest cennym źródłem witamin A i C, których nie traci w gotowaniu. Zasolenie lub ususzenie umożliwia przechowanie koperku przez całą zimę. Całe rośliny kopru wraz z pędami kwiatowymi i niewykształconymi nasionami są przyprawą do kwaszonych ogórków.
Koper jest rośliną jednoroczną, niewrażliwą na chłody. Ginie jednak podczas przymrozków. Przy wysokiej temperaturze i w czasie suszy szybko wypuszcza pędy kwiatowe. Największe plony uzyskuje się na glebie wilgotnej i zasobnej w azot. Koper uprawia się w drugim-trzecim roku po oborniku. Koper użytkowany do spożycia na zielono może być uprawiany w przedplonie lub poplonie, przeznaczony do kiszenia ogórków – w plonie głównym. Najczęściej stosuje się po 15-20 g saletrzaku, superfosfatu i 40-procentowej soli potasowej na 1 m2, aby jednak otrzymać obfity i dorodny plon, należy stosować nawożenie pogłówne.
Koper, który używa się jako aromatyczą zieloną przyprawę, wysiewa się możliwie najwcześniej, w rzędy co 1 5 cm lub razem z nasionami innych roślin, np. marchwi, lub obsiewa się brzegi zagonu z gatunkami wolno rosnącymi, np. z ogórkami. Na obsianie 1 m2 potrzeba 1,5-2 g nasion. Aby mieć koper przez całe lato, należy wysiewać go co 3 tygodnie. Na najwcześniejszy zbiór wiosenny sieje się go późną jesienią (koniec października, listopad), tak aby rośliny nie wykiełkowały przed zimą.
U nas nie rozróżnia się jeszcze odmian kopru. Za granicą uprawiane są już odmiany, które różnią się między sobą przede wszystkim stopniem fryzowania liści i intensywnością aromatu.