Seler jest rośliną dwuletnią, wydającą w drugim roku pędy kwiatowe. W uprawie znajduje się ogólnie znany seler korzeniowy i popularny na Zachodzie i na Węgrzech seler naciowy o jadalnych grubych ogonkach liściowych, natomiast nie tworzący zgrubienia. Seler korzeniowy stanowi cenne źródło związków mineralnych: żelaza, wapnia i fosforu. Występują w nim także niewielkie ilości witaminy A i C, przy czym większa zawartość witamin znajduje się w liściach selera niż w zgrubieniu.
Seler jest dość wytrzymały na przymrozki i nie wymarza w temperaturze do -5°C. Najlepiej rośnie na glebie próchnicznej, żyznej, bogatej w wapń. Jeśli gleba ma odczyn kwaśny, trzeba ją jesienią zwapnować. Uprawia się seler w drugim roku po oborniku, a jedynie na glebach słabszych – w pierwszym roku po oborniku, ale wtedy należy przekopać wczesną jesienią obornik przekompostowany. W celu uzyskania wysokiego plonu należy dać na wiosnę nawozy mineralne w ilości na 1 m2: 15-20 g saletrzaku (nie stosować siarczanu amonu), 40-50 g superfosfatu i 30-50 g 40-procentowej soli potasowej.
Seler źle znosi bardzo wysoką temperaturę oraz silne nasłonecznienie. Udaje się najlepiej w rejonach o klimacie umiarkowanym i wilgotnym z równomiernie rozłożonymi opadami. Szczególnie jest wrażliwy na brak wody w glebie w drugiej połowie lata i jesienią. Ponieważ selery sadzi się w drugiej połowie maja, można zagon wykorzystać, uprawiając przedplony (rzodkiewkę, sałatę, szpinak). Uprawia się go wyłącznie z rozsady produkowanej w ciepłym inspekcie. Nasiona sieje się już w połowie lutego w ciepłym inspekcie lub w skrzyneczce w mieszkaniu, zaprawiając Zaprawą T przed siewem. Do wzejścia seler wymaga temperatury około 25°C, po wzejściu wystarczy 14-17°C. Aby wyprodukować 1000 sztuk rozsady, wystarczy wysiać 0,5 g nasion. Wysiane nasiona lekko przyklepujemy i przykrywamy 0,5-centymetrową warstwą ziemi. Ponieważ nasiona stosunkowo długo kiełkują, warto je uprzednio podkiełkować w wilgotnym piasku (trzyma się je w piasku przez 2 tygodnie). Po 5-6 tygodniach od siewu rozsadę pikuje się w rozstawie 4X4 lub 4X5 cm. Gdy temperatura na dworze ustali się powyżej 12°C, około połowy maja, sadzi się selery do gruntu w rozstawie 40-45X30-40 cm.
Prace pielęgnacyjne polegają na niszczeniu chwastów, przy czym nie należy gleby spulchniać za głęboko, aby nie uszkadzać zgrubień. Nie należy też selerów obsypywać ziemią, gdyż powoduje to wydawanie korzeni bocznych, co obniża jakość zgrubienia. Jeżeli w lipcu selery mają nieliczne i zbyt jasne liście, należy wysiać nawóz azotowy. Zbiór selerów następuje w końcu października. Z 1 m2 można otrzymać 1,5 – 2 kg selerów.
Do odmian wczesnych należą: Jabłkowy – typ sałatkowy, delikatny, smaczny; dobrze przechowuje się przez zimę; zgrubienie prawie kuliste, dość duże (masa 150-300 g), z cienkimi korzeniami bocznymi, wyrastającymi tylko od dołu; miąższ biały, ścisły, jędrny; Non Plus Ultra – dobra na przetwory, trwała w przechowywaniu; zgrubienie kuliste, czasem lekko spłaszczone lub wydłużone, z nielicznymi korzeniami bocznymi u dołu, ciężar 200-400 g; powierzchnia prawie gładka, brązowokremowa; miąższ kremowobiały, ścisły, jędrny, aromatyczny, delikatny, smaczny; Globus – na użytek wczes-nozimowy, ponieważ niezbyt dobrze się przechowuje; zgrubienie kuliste lub nieco wydłużone z bardzo nielicznymi i delikatnymi korzeniami u dołu zgrubienia; ciężar 150-300 g; powierzchnia gładka, beżowoszarobiała; miąższ kremowobiały, ścisły, jędrny, aromatyczny, o dobrym smaku.
Do odmian średnio wczesnych należą: Odrzański – dobra do użytku wczesnego, zimowego i na przetwory; odporna na choroby; zgrubienie duże, ciężar 200-500 g, kuliste, w górnej części żeberkowane, korzenie boczne średniej grubości, u dołu zgrubiałe; powierzchnia lekko chropowata, żółtawobrunatna; miąższ kremowobiały, dość ścisły, często z pustymi przestrzeniami i rdzawymi plamami; Frigga- szybko rosnąca, bardzo plenna; zgrubienie najczęściej kulistoowalne, ale również i kuliste, kulistospłaszczone lub kopytko-wato rozszerzone; ciężar 200-400 g; skórka kremowobrązowa, miąższ biały; Zwindra – odmiana holenderska, niedawno wprowadzona w Polsce do uprawy, odznaczająca się silnym wzrostem i sztywnymi ogonkami liściowymi; zgrubienie duże, gładkie, kuliste, nie wyrasta ponad powierzchnię gleby; odporna na wybijanie w pęd nasienny; miąższ biały; dobrze przechowuje się.