Cebula Kartoflanka
Tam, gdzie zwyczajna cebula zawodzi, można uprawiać Kartoflankę, która jest bardzo wytrzymała na niskie temperatury i ma mniejsze wymagania glebowe. Udaje się zarówno na piaskach, jak i na ciężkich glinach. Z jednej zasadzonej cebulki wyrastają gniazda cebul żółtych lub czerwonych, płaskich z jednego boku i dających się z łatwością oddzielić od siebie. Wadą jej jest zbyt ostry smak i zapach, twardość i mała soczystość. Uprawa gleby i nawożenie są identyczne jak cebuli zwyczajnej. Boczne cebulki sadzi się w rozstawie 10-15X20-30 cm, podobnie jak dymkę. Zbiór przeprowadza się około połowy sierpnia, gdy zasycha szczypior. Drobne cebulki przeznacza się do sadzenia.
Cebula Siedmiolatka
Siedmiolatka różni się od cebuli zwyczajnej tylko tym, że nie wytwarza jednej kulistej cebuli, lecz – podobnie jak Kartoflanka – całe zwarte gniazdo niekształtnych cebul o łuskach brunatnych. Jest rośliną trwałą; nazwę swą zawdzięcza temu, że może rosnąć na jednym miejscu kilka lat. Doskonale znosi mrozy i wcześnie wydaje szczypior, kiedy starej cebuli już prawie nie ma, a młoda jeszcze nie dorosła.
Siedmiolatka jest rośliną o niezbyt głębokim systemie korzeniowym, stąd miejsce przeznaczone pod jej uprawę należy bardzo starannie uprawić i nawieźć. Uprawia się Siedmiolatkę z rozsady, którą otrzymuje się z nasion wysianych na rozsadniku w kwietniu, lub przez podział kęp cebul na jesieni. Rozsadę sadzi się w rozstawie 30X20 cm. Można też siać Siedmiolatkę do gruntu w końcu lata lub na wiosnę w rzędy co 30 cm, a potem przerwać, zostawiając rośliny co 15-20 cm. Szczypior ścina się wczesną wiosną.
Cebula Wielopiętrowa
Cebula Wielopiętrowa, zwana cebulą drzewiastą albo szczytową, jest rośliną trwałą, tworzącą w glebie gniazdo małych, niekształtnych cebul o łuskach barwy ciemnoczerwonej do fioletowej. Szczypior ma gruby, sztywny, ciemnozielony, smaczny. Roślina wykształca różne typy pędów kwiatostanowych, wytwarzających kwiaty i drobne fioletowe cebulki powietrzne o średnicy 1-2 cm lub tylko cebulki (roślinki), zwykle 5-7 sztuk. Często z tych cebulek wyrastają pędy kwiatostanowe, również tworzące na szczycie cebulki, chociaż zwykle drobniejsze. W dobrych warunkach wzrostu cebula ta może wytworzyć trzy piętra [14], Części jadalne to: wczesną wiosną – szczypior zielony lub w jesieni – po zaschnięciu roślin – cebulki powietrzne i podziemne. Na konsumpcję przeznacza się większe cebulki, a drobne służą jako materiał rozmnożeniowy.
Roślina ta jest wytrzymała na niskie temperatury, dobrze zimuje w gruncie. Wymagania glebowe i uprawowe ma takie same jak cebula zwyczajna. Rozmnaża się ją z cebulek szczytowych lub podziemnych. Cebulki te sadzi się do gruntu wczesną wiosną lub w jesieni w rozstawie 30-40X20 cm. Rozstawa roślin uzależniona jest od czasu uprawy na tym samym miejscu; w przypadku uprawy wieloletniej sadzi się w rozstawie 50-60X30 cm. W jednym miejscu nie powinno się jej uprawiać dłużej niż 2-3 lata. W okresie wiosennym, po wytworzeniu pędów nasiennych, należy ją przywiązać do palików.
Cebula Perłowa
Cebula perłowa jest rośliną trwałą, wysokości około 30-60 cm, uprawianą na konserwy. Cebula ta nie wytwarza jednej głównej cebuli tylko boczne cebulki przybyszowe, wielkości orzecha laskowego, o łuskach białawych lub srebrzystych. Liście są równo wąskie, szerokości 1-2,5 cm. Kwiatostany są słabo rozwinięte i nie wytwarzają nasion, dlatego też rozmnaża się ją wegetatywnie. Ma małe wymagania cieplne i przetrzymuje zimy bez dodatkowego okrycia.
Do uprawy tej cebuli najbardziej nadają się gleby lekkie, piaszczyste, o wysokiej zawartości próchnicy, dostatecznie wilgotne, ale nie podmokłe. Cebulki sadzi się od końca sierpnia do połowy września, w rozstawie 20X4 cm, na głębokość 2 cm. Przy sadzeniu należy dokładnie obcisnąć ziemię wokół cebulek. Ukorzenią się one w jesieni. Pozostawia się je na następny rok, dbając ażeby zagon nie zachwaszczał się. Przed sadzeniem, po zbiorze przedplonu, zagon się przekopuje i zasila nawozami mineralnymi. Zbiór przeprowadza się, gdy szczypior zaschnie, co następuje w sierpniu, wybierając cebulki ręcznie, po podważeniu szpadlem. Zebrane cebule suszy się, a następnie przesiewa przez sito (zrobione z drutu z odpowiednimi oczkami), w celu oddzielenia większych do użytku, a mniejszych do sadzenia.
Szalotka
Szalotka jest rośliną trwałą, ale uprawianą jako dwuletnia. Ma szczypior osiągający wysokość 1 5-100 cm, wewnątrz pusty, i drobne, wydłużone lub kuliste cebulki, tworzące gniazda. Są one barwy ciemnej, szarofioletowej, długości 1-1,5 cm, średnicy 0,5-2 cm. Niektóre typy szalotki tworzą kwiatostany i zawiązują nasiona podobne do cebuli zwyczajnej. Cebulki mają bardzo łagodny smak i używane są na konserwy. Wymagania nawozowe są podobne jak cebuli zwyczajnej; uprawia się ją w drugim roku po oborniku, stosując takie same dawki nawozów.
Szalotkę rozmnaża się wegetatywnie, sadząc drobne cebulki wczesną wiosną, przeważnie w kwietniu, w rozstawie 30X8-10 cm, na głębokości nie większej niż 0,5 cm pod powierzchnią gleby. Jeżeli wyda nasiona, można ją rozmnażać, przygotowując rozsadę jak cebuli zwyczajnej. Pielęgnowanie roślin polega na niszczeniu chwastów i dokarmianiu saletrą. Cebulki zbiera się w lipcu, gdy szczypior więdnie, przesusza się i przechowuje jak cebulę zwyczajną.