TUNELE FOLIOWE
Uprawa roślin ogrodniczych pod folią zyskuje coraz więcej zwolenników, gdyż jest mało skomplikowana i przyspiesza zbiór warzyw mniej więcej o 2 tygodnie. Obecnie stosuje się wiele konstrukcji przykrywanych folią polietylenową (PE) i folią z polichlorku winylu (PCW). Produkowane folie różnią się pomiędzy sobą grubością i trwałością oraz takimi właściwościami praktycznymi, jak: stopień przepuszczalności światła, podatność na zabrudzenia, barwa i wytrzymałość na niskie lub wysokie temperatury. Folia z dodatkiem stabilizujących barwników ma zwykle jasnoniebieskie lub jasnożółte zabarwienie. Niewielki dodatek barwnika nie ma wpływu na wzrost roślin, a zwiększa trwałość powłoki foliowej, która jeszcze w naszych warunkach nie jest zbyt wielka (najczęściej wytrzymuje tylko jeden sezon wegetacyjny). Folia z polichlorku winylu lepiej od polietylenowej zatrzymuje ciepło w nocy. Grubość użytej folii powinna być uzależniona od rodzaju przykrywanej konstrukcji: na niskie tunele może być używana cienka – grubości 0,06 mm, chociaż lepszą trwałość ma folia nieco grubsza – od 0,10 do 0,15 mm. Wyższe konstrukcje, jako bardziej narażone na wpływ wiatru oraz ze względu na dłuższy okres utrzymywania osłony, przykrywa się folią o grubości 0,18-0,22 mm.
Folia produkowana jest w różnych szerokościach, dlatego jeśli to nie jest forma rękawa (często jednostronnie rozciętego) szerokości 1 m, co pozwala uzyskać pas szerokości 2 m, trzeba ją odpowiednio przyciąć lub połączyć. Płaty folii polietylenowej łączy się przez zgrzewanie, za pomocą specjalnej zgrzewarki, lub żelazkiem z termoregulatorem ustawionym na „bawełnę”. Robi się to w ten sposób, że na stole lub płycie układa się pas grubej tkaniny, który przykrywa się taśmą celofanową; brzegi pasów folii układa się na zakładkę i powtórnie nakłada celofan. Po celofanie nakrywającym folię przesuwa się żelazko, lekko je dociskając; przy czym należy uważać, aby gorącym nie dotknąć bezpośrednio folii, bo spowoduje ono jej stopienie. Zamiast celofanu można użyć wygodniejszej i bardziej trwałej taśmy teflonowej. Przed przystąpieniem do zgrzewania należy najpierw przeprowadzić próbę na małym odcinku, czy brzegi są dobrze połączone i czy folia nie ulega stopieniu. W celu lepszego połączenia folii przymocowuje się do stołu lub płyty cienką (2 cm) i wąską drewnianą listewkę, której szerokość będzie odpowiadała szerokości spawu. Na deseczce tej układa się pasek tkaniny.
Na działce lub w ogródku przydomowym stosuje się głównie tzw. tunele niskie i półwysokie oraz specjalne, do nabycia w sklepach, małe namioty.
Rusztowanie tunelu stanowią zwykle pałąki wbite w ziemię z obu stron zagona. Pałąki mogą być zrobione z rurek winidurowych (giętych po ogrzaniu parą), z drutu stalowego grubości 5-8 mm, ocynkowanego lub pomalowanego farbą olejną lub z taśmy żelaznej, tzw. bednarki, pokrytej minią. Rusztowanie może mieć również kształt skrzyni inspektowej lub pałąki mogą być wmontowane w ramę. Na rusztowanie naciąga się równo i starannie folię polietylenową grubości 0,10-0,15 mm. Długie boki folii przysypuje się ziemią, albo ujmuje między 2 listwy drewnianie, albo nawija równo na pręt, który przytwierdza się kołkami do ziemi. Oba wyloty tunelu również zasłania się folią.
Przy konstrukcji z drutu tnie się go na odcinki 240 cm i w odległości 20 cm od końców drutu wygina, tworząc małe (o średnicy ok. 1,5 cm) „oczka”, które ułatwiają umocowanie sznurka, utrzymującego rozłożoną folię. Pałąki wbija się wzdłuż zagonu na głębokości około 20 cm tak, aby „oczka” wystawały nieco nad ziemią. Odległość między pałąkami, zależnie od grubości drutu, powinna wynosić 80-120 cm. Długość tunelu może być dowolna, natomiast jego szerokość w tym przypadku wyniesie 120 cm. Na początku i końcu tunelu ustawia się, pod kątem 45°, dodatkowe pałąki, które umożliwiają łagodne zakończenie tunelu. Wszystkie pałąki łączy się w szczycie sznurkiem, którego końce przywiązuje się do kołków wbitych w ziemię w szczytach tunelu. Konstrukcję pokrywa się płatem folii 1-1,5 m dłuższym od konstrukcji i szerokości 2 m. Po nałożeniu folii przewleka się sznurek przez oczka na krzyż, podobnie jak się sznuruje buty. Jeden z brzegów folii przysypuje się na stałe ziemią, drugi natomiast, znajdujący się od południowej lub zachodniej strony, przeznacza się do wietrzenia.