Goździk ogrodowy — Dianthus caryophyllus
Goździki szklarniowe zajmują obok róż czołowe miejsce w produkcji roślin ozdobnych. Mają one znaczenie handlowe ze względu na duże, o średnicy do 7 cm, pięknie zabarwione kwiaty osadzone na długich, sztywnych łodygach. Ponadto, ponieważ odznaczają się dużą trwałością, są bardzo cenione jako materiał do bukietów oraz wszelkiego rodzaju wiązanek i wieńców.
Najczęściej uprawiane są odmiany z grupy Sim zabarwione biało oraz w różnych odcieniach różowych i czerwonych.
Zasadniczo goździki są roślinami wieloletnimi, lecz uprawiamy je najczęściej jako dwuletnie.
Do należytego wzrostu i rozwoju goździki szklarniowe wymagają dużej ilości powietrza i światła. Z tego względu do uprawy ich nadają się szklarnie duże: szerokości 10—12 m, wysokości 6—8 m, w których wietrzniki zajmują 15—20% ogólnej powierzchni dachu i ścian bocznych.
Goździki często atakowane są przez choroby wirusowe lub powodujące więdnięcie i zamieranie roślin. Walka z tymi chorobami jest trudna i nie zawsze skuteczna. Głównym zabezpieczeniem przed tymi chorobami jest sadzenie materiału zdrowego do podłoża pozbawionego patogenów (torf). W Polsce można już nabyć sadzonki testowane i oznaczone symbolem CC, a wolne od chorób wywołujących więdnięcie. Sadzonki nie zaatakowane przez choroby wirusowe otrzymuje się z kultur tkankowych tj. przez sadzonkowanie merystemy stożków wzrostu. Takich sadzonek dotychczas u nas nie produkuje się, lecz sprowadzane są z zagranicy.
Sadzonkowanie. Goździki szklarniowe rozmnaża się wyłącznie przez sadzonkowanie wierzchołków pędów. Pędy przeznaczone na sadzonki powinny być dobrze wykształcone: ani zbyt twarde, ani zbyt miękkie, długości 8—12 cm. Pędy te najlepiej wyłamywać ręką z tzw. piętką, a tylko za pomocą bardzo ostrego noża wyrównać skórkę na brzegach. Liści nie przycinamy, aby nie ułatwiać zakażenia i nie zmniejszać powierzchni asymilacyjnej. W wypadku gdy pędy są bardzo bujne, usuwamy najniższe dolne liście, a położone nieco wyżej skracamy. Jeśli w czasie cięcia sadzonek panuje wysoka temperatura, zabezpieczamy je przed wyschnięciem przez przykrycie zwilżonym płótnem. Najwłaściwiej jest jednak umieszczać sadzonki w podłożu natychmiast po przygotowaniu.
W dużych zakładach produkcyjnych sadzonki tnie się ze specjalnie na ten cel przeznaczonych mateczników, a w małych wykorzystuje się pędy boczne wyrastające z kątów liści pędu głównego po ścięciu kwiatu. Najlepiej nadają się na sadzonki pędy ze środkowej części pędu głównego. Najodpowiedniejszym terminem sadzonkowania jest październik — listopad, ale można sporządzać sadzonki również w lutym i marcu.
Dobre podłoże dla sadzonek stanowi mieszanina 2 części torfu i 1 części piasku lub granulki „Perlite”. Gorsizym podłożem jest gruboziarnisty, przepłukany piasek, który jednak jest jeszcze dość powszechnie stosowany. Goździki sadzonkuje się na stołach lub zagonach. Na spód dajemy 1,5—2-centymetrową warstwę torfu odkwaszonego, następnie 6—8-centymetrową warstwę właściwego podłoża. W celu lepszego ubicia materiał sypiemy warstwami, z których każdą zlewamy wodą i ubijamy. Przygotowane podłoże znaczymy w odstępach 4X4 cm. Sadzonki umieszczamy możliwie najpłycej, tylko tak głęboko, aby się nie przewracały po podlaniu. Następnie goździki podlewamy i stoły lub zagony przykrywamy oknami inspektowymi.
Pielęgnowanie sadzonek. Aby sadzonki goździków dobrze się ukorzeniły, należy je właściwie pielęgnować. W wypadku sadzonkowania w lecie! szklarnie wietrzymy, a przejścia zraszamy, aby temperaturę utrzymać możliwie najbliżej 15°. Na jesieni sadzonki dobrze się ukorzeniają gdy temperatura podłoża wynosi 12—15°; temperatura otoczenia może być nawet o 2—3° niższa. Goździki spryskujemy ostrożnie 1—2 razy dziennie, ale zwracamy uwagę, aby nie zwiędły. W czasie dni słonecznych szklarnię lub stoły cieniujemy. W takich warunkach ukorzeniają się po 3—4 tygodniach. Gdy sadzonki zaczynają się ukorzeniać, okna stopniowo podnosimy i zaprzestajemy cieniowania. W 6 tygodni od sadzonkowania okna zdejmujemy całkowicie i po kilku dniach przystępujemy do przesadzania roślin. Goździki sadzonkowane w piasku wyjmujemy bezpośrednio ręką, w wypadku zaś sadzonkowania w mieszaninie ziemi z torfem — za pomocą specjalnego noża odcinamy podłoże między roślinami w dwóch kierunkach, w wyniku czego każda? sadzonka znajduje się jak gdyby w doniczce ziemnej.