Sadzenie do gruntu
Sadzenie roślin do gruntu odbywa się najczęściej w okresie wiosny — wysadza się wówczas m. in. rośliny rabatowe i rośliny uprawiane na kwiat cięty z rozsady, jak goździki, astry, cynie, aksamitki, wyżlin (lwi pyszczek) i inne, oraz w drugiej połowie lata — wysadza się byliny i rozsadza rośliny dwuletnie (bratki, stokrotki, niezapominajki i inne).
Rośliny przed wysadzeniem do gruntu wymagają pewnego przygotowania. Rozsada tych roślin jest zwykle uprawiana w inspektach lub szklarniach, a więc najczęściej nadmiernie wydelikacona, dlatego też przed wysadzeniem trzeba je zahartować przez stopniowe zwiększanie wietrzenia i obniżanie temperatury.
Do wysadzania nadają się siewki mające 1—3 dobrze wyrośnięte liście. Na dzień przed wysadzeniem należy rośliny w inspektach lub skrzynkach obficie podlać. Miejsce, na którym mają być wysadzone rośliny, należy uprzednio starannie przygotować, równo zgrabić oraz wyznaczyć rzędy za pomocą sznurów lub znaczników. Odstępy między rzędami i roślinami w rzędach zależą od uprawianych gatunków roślin i od systemu uprawy; na zagonach stosujemy zwykle 4—6 rzędów, a przy uprawie na płask odległość między rzędami waha się od 25 do 35 cm. Sadzenie na rabatach i kwietnikach omówiono na str. 146.
Przy wysadzaniu roślin do gruntu stosuje się najczęściej dwa sposoby sadzenia, w tzw. kwadrat lub prostokąt, wówczas rzędy roślin przecinają się pod kątami prostymi lub też w tzw. piątkę (V) albo dziesiątkę (X) rzymską, czyli „mijanego”. Pierwszy sposób daje duże ułatwienie przy stosowaniu zabiegów pielęgnacyjnych, drugi — umożliwia lepsze wykorzystanie miejsca i światła.
Sadzenie roślin małych wykonuje się za pomocą stożkowato zakończonego kołka, większe rośliny sadzimy za pomocą szufelek lub szpadli. Głębokość dołków zależy od wielkości roślin i ich systemu korzeniowego.
Na ogół rośliny sadzimy tak głęboko, jak rosły na rozsadniku lub w skrzynce. Ziemię wokół wysadzonych roślin obgniatamy palcami (przy małych roślinach), nogami (przy dużych) lub — najczęściej — za pomocą tego samego stożkowego kołka; w tym celu wbijamy go ukośnie w pewnej odległości od zrobionego uprzednio otworu i dociskamy ziemię w kierunku wysadzonej rośliny.
Podczas sadzenia należy pamiętać, aby w żadnym wypadku nie zawijać korzeni; jeżeli są zbyt długie należy je odpowiednio skrócić przez uszczyknięcie ich paznokciami. Po posadzeniu, jeżeii zachodzi potrzeba, należy rośliny delikatnie, ale obficie podlać, zwracając jednak uwagę, aby liści lub całych roślin nie przyklepać do ziemi, co zwykle zdarza się przy wysadzeniu roślin lekko przewiędniętych. Rośliny dobrze posadzone i podlane już zwykle po 3—6 dniach wytwarzają nowe liście i korzenie — rosną.
Należy jednak zaznaczyć, że nie wszystkie rośliny równie dobrze znoszą przesadzanie lub uszczykiwanie korzeni. Szczególnie trudno przyjmują się i długo chorują rośliny o tzw. palowym systemie korzeniowym, jak łubin, mak, gerbera i inne. W takich wypadkach lepiej jest wysiewać rośliny od razu na miejsca stałe lub też zabieg przesadzenia wykonywać w bardzo wczesnej fazie rozwoju siewek.